به نقل از «فارس»

پنج شنبه های شهدایی| جامانده ای از قافله عشق که سبک‌بال به آسمان پر کشید/ از شکست حصر آبادان تا تحقق وصال یاران

تاریخ انتشار: ۱۰ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۲۳۸۱۷

به گزارش خبرگزاری فارس از شهرستان کوار، نسیمی از کوی کربلا وزید و جان آنان که خود را در معرض استشمام الطاف قدسی اش قرار دادند، فرا گرفت. جنگ بود و جبهه و شهادت و جراحت. دانشگاهی انسان ساز برپا شده بود. آوای لبیک یاران پیر خمین از جای جای این سرزمین به گوش می رسید. غیرت، به پا خواسته و شجاعت به معنای حقیقی کلمه پدیدار گشته بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

تو آهنگ جبهه کردی همان گونه که در روزهای پیروزی و به ثمر نشستن انقلاب، فعال و نقش آفرین بودی.

بی شک هویزه و چزابه حماسه تو را بر لوح زرین تاریخ این مرز و بوم حکاکی نموده است. اما آبادان... استاد راوی هایم از حماسه ات در شکستن حصر آبادان برایم سخن ها گفته اند. حدیث شجاعتت در عملیاتی که با نام مقدس علی بن موسی الرضا(ع) گره خورد، تا ابد در دلم زنده باقی خواهد ماند. آن گاه که خط را تحویل نیروهای جایگزین دادید و رزمندگان محاصره و مستأصل شدند.

کسی زهره یاری رساندن به آنها را نداشت و وجود راننده را هراس فرا گرفته بود. تو مهمات، آب و غذا را پشت ماشین گذاشتی و با تاسی از مقتدایت اباالفضل العباس(ع)، به یاری رزمندگان شتافتی. آتش توپخانه می بارید.

به نزدیکی نیروهای خودی که رسیدی، خمپاره ای پاهایت را از تنت جدا نمود. بی باک بودی و خوشحال، چرا که رزمندگانی که عقب نشینی کرده بودند، مهمات را از پشت ماشین برداشتند و تانک های دشمن را ساقط نمودند.

 

 

امام، گفته بود حصر آبادان باید شکسته شود. تو بر پیمانی که با ولی ات بسته بودی استوار ماندی.

موج انفجار را از تنگ چزابه با خود به همراه داشتی، آلودگی شیمیایی را از بیمارستان های شیراز و تهران به یادگار آورده بودی. 

مادر از یار دیرینه ات، سید شهیدان شهرستان کوار- سردار شهید حمید احمدیان دیلمی- که مقتدرانه با یارانش به منزلت می آمدند و از مراودات او با تو سخن ها برایم گفته است. از اینکه پدربزرگ چه قدر شهید دیلمی را دوست داشت و پیکر پاکش را تا سیاهکل همراهی نمود. 

مادر می گوید گاه و بی گاه مجبور بودی، به خاطر رشد استخوان پاهایت آن ها را بتراشی. با دانه ها و تاول هایی که از جنگ رفیق دیرینه ات شده بودند، انس گرفته بودی. دیگر میهمان بیمارستان شدن، جزء جدایی ناپذیر زندگی ات شده بود.

سال های آخر را خوب به یاد دارم که‌چه قدر نفس کشیدن برایت سخت شده بود. اگر کپسول اکسیژن تمام می شد، تا نصب کپسول بعدی نفس هایت به شماره می افتاد. 

وقتی برخی می گفتند، چرا به جنگ رفتی و جسمت را مجروح کردی، به طوری که استفاده از هوای خدادادی هم برایت طاقت فرسا باشد، می گفتی اجر مرا ضایع نکنید. من با خدا معامله کرده ام.

می گفتی این لوح تقدیرها و عکس ها را از من یادگاری نگه دارید.

خوشا روزی که میهمان منزلت شدم و حدیث استقامت یارانت را برایم زمزمه کردی.

آن روز سخنی گفتی که وقتی به تو می اندیشم عباراتش ذهنم را می نوازند: " من اگر صد بار بمیرم و زنده شوم، دوست دارم به جبهه بروم و مثل الان جانباز شوم. من چهل سال است که دو پایم قطع شده و در این چهل سال، چهل ثانیه هم نادم و پشیمان نیستم، یعنی سالی یک ثانیه هم نه."

دایی عزیزم، چه قدر دلم برایت تنگ شده است. دوست دارم دوباره بیایم و از علی کاظمی و عباس کشاورز برایم بگویی. از مرام و معرفت بچه های جنگ، از هوشنگ کوهی برایم بسرایی.

به یاد داری وقتی از حسین رضازاده از تو پرسیدم، دست بر صورت گذاشتی و های های سردادی؟ قول دادی دفعه بعد از این دلاورمرد کواری برایم بگویی، اما قسمت نشد.

از بچگی به یاد دارم دخترهای فامیل را به رعایت حجاب و عفاف و درس خواندن سفارش می نمودی. قول می دهم بر عهدی که با تو بستم ثابت قدم بمانم.

به من گفتی بچه های جبهه و جنگ که قرار بود شهید شوند، از یک هفته یا چند روز قبل، چهره هاشان بشّاش و نورانی می شد. از شهید فضل الله کرمی خواسته بودی تا دستی بدهد و در آن دنیا شفاعتت کند، چرا که مشخص بود رفتنی و در نوبت است تا فرشته ها با او قرارداد ببندند.

دایی جان، امسال، روز جانباز در مسیر خانه ات دلم لرزید. به دلم افتاده بود که سال دیگر، روز جانباز تو را نخواهم دید. گویی به من الهام شده بود که این دیدار آخر است. حجب و حیا را شکستم و در وقت وداع، دستانت را محکم گرفتم. بر صورت و پیشانیت بوسه زدم. با تو نجوا کردم و گفتم دایی، خیلی دوستت دارم‌. تو مرا یاد خاطرات مادربزرگ می اندازی. دوست دارم زنده و باعزت باشی، چرا که هرسال روز جانباز، دل خوشی ما تو هستی. آهی سر کشیدی و وداع کردیم. ای کاش آن لحظه بارها و بارها تکرار شده بود.

اما دایی جان، تو گفته بودی عشق حضرت ابالفضل(ع) را در سینه داری و جراحتت را از سال های حماسه و دفاع به عشق او به جان می خری.

 مقتدایت، عباس بن علی(ع) چه غریبانه جانباز و شهید شد، اما مردم باغیرت و شهیدپرور کوار تو را با شکوه، تشییع و بدرقه منزلگاه آسمانی نمودند.

همیشه دوست داشتم در بین فامیل نزدیکمان، شهیدی داشته باشیم. تو با پرکشیدنت تاج نسبت با خانواده شهدا را بر سر من نهادی. شهدا به اذن خدا شفیعان روز محشرند. به من قول بده تا در "یوم تبلی السرائر" شفیعم باشی.

خداحافظ همیشه پر انرژی، 

تکاور، ای کماندو، ای بسیجی

 عصا و ویلچر و اکسیژنت ماند، خداحافظ یل و شیر طسوجی 

پایان خبر/خ

منبع: فارس

کلیدواژه: پنجشنبه های شهدایی هویزه شکست حصر ابادان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۲۳۸۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تیم هاکی روی یخ جوانان ایران از سد مالزی گذشت

به گزارش خبرگزاری مهر، اعضای تیم ملی جوان کشورمان که روز شنبه در سومین بازی خود در مسابقات قهرمانی جوانان آسیا کویت را با نتیجه ۲۵ بر ۱ شکست دادند عصر امروز یکشنبه توانستند در آخرین دیدار گروهی خود مالزی را هم از سد راه بردارند.

ملی پوشان زیر ۱۸ سال ایران توانستند تیم مالزی را ۱۱ بر صفر شکست داده و راهی دور بعد شوند.

تیم ملی هاکی روی یخ جوانان ایران در دو دیدار مغلوب تایلند و ازبکستان شد و با پیروزی مقابل کویت و مالزی به دیدار پنجم و ششمی راه یافت که سه شنبه مقابل امارات برگزار می شود.

عنوان پنجم و ششمی آسیا برای جوانانی که دومین رویداد بین المللی خود را تجربه می کنند. عنوانی شایسته است که نوید روزهای خوش برای این رشته را همراه دارد.

کد خبر 6091508